Ik staar naar de ballonnen. Ze zijn aan het voeteneind van mijn ziekenhuisbed geknoopt en feliciteren me met de geboorte van mijn zoons. Mijn pasgeboren tweeling is elders in het ziekenhuis. Ik weet niet hoe het met ze gaat en ik mag pas naar ze toe als ik mijn tenen weer kan bewegen. En dat lukt me nog niet, hoe graag ik het ook wil.

Ik voel me alleen en álles behalve feestelijk. Mijn gedachten zijn bij mijn tweeling. Maandenlang waren mijn jongens voelbaar bij me. Nu zijn ze achter een scherm ‘uit mijn buik getild’ en lig ik in mijn eentje moeder te zijn. Ik heb ze nog niet bij me gehad, nog geen contact met ze kunnen maken. Links en recht van me liggen mensen bij te komen van andere operaties dan een keizersnede. Een zuster komt af en toe kijken. En nee, ik mag echt niet eerder naar de afdeling dan dat ik mijn tenen weer kan bewegen.

De minuten lijken eeuwen. Als ik eindelijk mijn tenen kan bewegen – geen idee na hoeveel tijd – heb ik haast om in het ziekenhuisbed de lange weg door de ziekenhuisgang, lift, nog een gang naar mijn zoons toe gereden te worden. Ik ben moe, het feestelijke gevoel dat ik me had voorgesteld bij het moeder worden is er niet.

Eenmaal op de afdeling kan ik de stress niet loslaten. Ik vind mijn pasgeborenen prachtig en superschattig. Ik ben blij dat ze gezond zijn en een mooi geboortegewicht hebben, zeker voor een tweeling. Maar de hitte, de ziekenhuisomgeving en de wond van de buikoperatie maken dat ik niet kan ontspannen of herstellen van de stress. En hé, ik heb een prachtige gezonde tweeling, daar gaat alle aandacht naar uit.

Fast forward 17 jaar vooruit. Mijn zoons zijn jarig en ik zit met hen en hun vader aan tafel. Slingers boven ons hoofd, vier gebaksbordjes en taart op tafel, wat lekkers te drinken erbij. Iedereen is blij, en ergens in alle uitgelatenheid blikken we terug op hun geboorte. Komen we al pratende terug bij het moment dat hun vader met in elke arm een kind in het ziekenhuis zat te wachten op mij. En ineens zit ik te huilen boven mijn bordje met taart. De tranen blijven komen. Ik zie de verbaasde blikken van mijn zoons en vertel hoe alleen en ongedurig ik me heb gevoeld omdat ik naar hen toe wilde. Ik wilde ze voelen, voeden, aan hun kleine koppies ruiken. Ze blijven me verbaasd aankijken.

Weer een jaar verder: de avond voor hun 18e geboortedag besluit ik de pijn te helen. Ik heb de afgelopen jaren al wat kleine dingen gedaan om de stress van de gebeurtenissen af te halen, maar vorig jaar werd het duidelijk voor me dat het nog niet genoeg was. De gebeurtenissen zijn als gestolde beelden in de tijd blijven steken. Gekoppeld aan onbewuste herinneringen aan mijn eigen geboorte. Naar goed gebruik van ziekenhuis en tijdgeest van toen lag ik de eerste tien dagen in een babykamer tussen andere pasgeborenen. Alleen voor de voedingen werd ik naar mijn moeder gebracht. De historie herhaalde zich in een lichtere versie. De emoties van mijn eigen pasgeboren ik zijn gekoppeld aan die van het net moeder zijn en in mijn eentje liggen in de verkoeverkamer.

Dit jaar wil ik me feestelijk voelen zonder rouwrandje.

Na mijn werkdag, het schoonmaken en opruimen van mijn praktijkkamer en een warme maaltijd, neem ik zelf verwachtingsvol plaats op mijn behandeltafel. Ik test moment voor moment uit waar er nog stress zit en wat mijn lichaam nodig heeft om het los te laten. De trits katheter, infuus en ruggenprik vraagt al wat kleine correcties. De operatie zelf ook. Een losse gekke opmerking van de gynaecoloog, het kort zien van mijn prachtige mannekes en dan ineens weer weg geven ook nog stress. Ik heel het stap voor stap.

En dan de tijd op de verkoever. Die is pittig. Ik kom uit op twee meridiaanpunten op mijn voeten. Deze punten hebben een relatie met een van de zogeheten wondermeridianen. Klinkt mooi, de punten zelf voelen verre van wonderlijk. Ze zijn behoorlijk pijnlijk. Dat geeft wel aan dat ik op de goede plek ‘zit’. Ik masseer ze tot de pijn afneemt.

Na de massage blijven de punten nagloeien en is er voelbaar een last van me af. Ik ontspan, ga liggen op de behandeltafel. Voel mijn hele lijf, voel me alsnog verbonden met mijn pasgeboren lieverds elders in het ziekenhuis. Voel dat het goed is, dat ik contact met ze kan maken ook al liggen ze niet bij me. Ik laat los. Niet veel later ga even op bed liggen om na te voelen en val ik in slaap.

Als ik wakker word, zijn ze jarig. En niet alleen jarig, ook volwassen. Wat een mijlpaal! Ik voel voorzichtig of de herinneringen nog verdriet en spanning oproepen, alsof ik aan een wond voel die aan het genezen is. Ik voel me nog steeds compleet ontspannen als ik aan hun geboorte terug denk.

Na 18 jaar is het trauma opgelost. Ik voel me feestelijk ook al zie ik mijn volwassen kanjers vanavond pas. Vanaf vandaag kan hun geboortedag alsnog de mooiste dag van mijn leven zijn. ✨


Heb jij vergelijkbare gestolde herinneringen? Heb je herinneringen waar nog verdriet, boosheid of angst op zit? Herinneringen die je emoties af en toe overnemen, waardoor je – net als ik tot vorig jaar – op feestelijke momenten ineens verdrietig bent, je alleen voelt, of op andere momenten ineens een onverklaarbare switch in je emoties voelt?

De stress van dit soort momenten werkt onbewust continu door. En zoals ik je wel vaker heb geschreven, kan langdurige stress je schildklier uit balans brengen, waardoor deze te traag gaat werken. Om je schildklier te helen helpt het dus om oude stress op te ruimen.

Ik kan eenvoudigweg voor je uittesten waar het vandaan komt én – net als bij mezelf gisteravond – uittesten wat er nodig is om de last van de oude gebeurtenissen van je af te laten vallen. Ingewikkelder dan dat hoeft het niet te zijn.

In de zomermaanden werk ik rustig door. Ik neem wel vrije dagen, maar ga niet uitgebreid op vakantie. Dat betekent dat er ruimte is voor jou om afspraken te maken. En bij uitzondering kun je in de maanden juli en augustus ook losse sessie inplannen als je nog geen traject bij me hebt gedaan.

Plan je losse sessie – of als je nog vragen hebt  je gratis inzichtsessie – in via deze link. Daar vind je de prijs, praktische info en de link naar mijn online agenda. Als je bij de eerste vijf boekingen van een losse sessie zit, krijg je er een gratis achttien minuten online vervolgsessie bij. Als traktatie omdat mijn zoons vandaag achttien zijn geworden.

Dan ga ik nu de slingers ophangen en de feestelijkheden van vanavond en morgen voorbereiden! 🎏🥳