Claustrofobisch
Grote gebaren alsof ze iets of iemand weg wil duwen, een gespannen uitdrukking op haar gezicht en een hoge ademhaling. Mijn cliënt Monique (uiteraard niet haar echte naam), vertelt hoe ze zich voelt als haar partner het dekbed over haar heen slaat of haar iets te stevig knuffelt, en ik kan zien wat het allemaal met haar doet. Haar ademhaling schiet omhoog en de paniek is in haar ogen te zien.
Bijna verdronken
Monique beschrijft haar claustrofobie. Met haar woorden en met haar lichaamstaal. Ze heeft een vermoeden waar die vandaan komt. Toen ze een jaar of zes was, is haar broertje in bad op haar hoofd gaan zitten. Ze weet nog de positie van haar hoofd en enkele andere details, maar geen gevoelens. Die zijn veilig weggestopt. Wel weet ze nog dat haar moeder net op tijd haar broer van haar af tilde.
Angst voor de MRI-scan
Over vijf dagen heeft Monique een afspraak in het ziekenhuis. Voor een MRI. Waarin benauwend weinig ruimte boven haar hoofd is. De vorige keer dat ze een MRI ging laten maken, is ze compleet in paniek geraakt. Dat wil ze niet nog een keer. Haar vraag is of ik haar hierbij kan helpen.
Ik zeg altijd dat ik niets kan beloven, maar al veel mooie dingen heb zien gebeuren in mijn praktijk en dat vertel ik ook aan Monique. We houden het intakegesprek kort en gaan aan de slag.
Van angst naar rust
Eerst halen we de stress af van het moment waarop ze bijna verdronk in bad. Ik help haar om contact te maken met de gevoelens van dat moment – ze voelt angst. Als ik haar vraag om de angst een cijfer te geven tussen de een (geen) en tien (maximaal), zit ze op een acht. Forse angst dus. We gaan aan de slag en nog geen tien minuten later zegt Monique opgelucht dat ze weer kan ademen en dat ze rust ervaart. Ook als ze terugdenkt aan de gebeurtenis in bad. De beelden en herinneringen zijn er nog wel, de angst is weg.
Dan gaan we aan de slag met de angst voor de MRI. Ze stelt zich het apparaat voor waar ze in komt te liggen. De angst is wederom een acht, haar ademhaling schiet omhoog. Afgestemd op de signalen van haar lichaam begeleid ik haar om de angst los te laten. Verbaasd kijkt ze me daarna aan: “Angst? Ja, ik weet niet… volgens mij is ‘ie weg”. En over de MRI zegt ze: ¨We gaan het zien, ik ben nieuwsgierig naar hoe het zal gaan¨. Ze is rustig, ademt in haar buik en dat blijft als ze zich nogmaals voorstelt dat ze in het apparaat wordt geschoven en daar een kwartier in moet liggen.
Heel makkelijk!
Maandagmiddag appt Monique me heel enthousiast. Het is precies gegaan zoals ze zich had voorgesteld tijdens de sessie vijf dagen terug. Ze was wel nerveus, maar voelde geen angst toen ze de MRI zag. Ze is rustig gaan liggen en bleef rustig ademhalen toen ze het scanapparaat in werd geschoven. Zoals ze het had geoefend sinds de sessie. En ze heeft het een kwartier lang volgehouden. Het was heel makkelijk!